Öykülerinde insan ruhunun derinliklerini keşfe çıkıp doğaya karışıyor Nermin Ayduran. Çaresizliğin derde dönüşmesini, sessizliğin içselleşmesini ve evreni izliyor. Hüzünlenirken umutlanmanın güzelliğini düşlüyor. Herkes kendi öyküsünü yaşıyorken, öykülerin sonbaharına adım adım varıyor ve yazarak iyileşiyor, güçleniyor yazar. İnsana, hayata ve kadına dair sıcacık öyküler var bu kitapta.
“Solan yapraklar gibi solgunluğum çok olduysa da, bilmediğim ama sistemli olarak zihnimi ittiren bir güç var içimde. Yavaşça ve sakince, hatta usul usul sokuluyor kanıma ve zaman zaman damarlarımdaki eskiyen canımdan kalbime ulaşan, yeni ve taptaze bir can ateşliyor. Dedim ya, usul usul...”
“Solan yapraklar gibi solgunluğum çok olduysa da, bilmediğim ama sistemli olarak zihnimi ittiren bir güç var içimde. Yavaşça ve sakince, hatta usul usul sokuluyor kanıma ve zaman zaman damarlarımdaki eskiyen canımdan kalbime ulaşan, yeni ve taptaze bir can ateşliyor. Dedim ya, usul usul...”