Bir toplumda siyasal baski ve siddet yayginlasmissa, korku ve ötekilestirme toplumda belirgin bir biçimde önplandaysa, çogunluk bunu normallestirmis ve iktidar bunu mesrulastirmissa, bunun kaynagi hemen her zaman, ciddi travmalarin yasandigi kirli bir geçmistir. Bu geçmisin hayaletleri her an her yerde geziniyor: kalabalik meydanlarda, bayram günlerinde, büyük toplantilarda ya da siradan günlük karsilasmalarda...
Filmlerle hatirlamak, yüzlesmek, anlatmak, yasini tutmak, iyilesmek mümkün mü? Toplumsal travmalarin sinemada konu olarak el alinmasi yeterli mi? Bu tür travmalarin asla bireysel olmadigini akilda tutarak toplum olarak ne yapmaliyiz? Toplum olarak üstümüze geçirilmis deli gömleginden, yerlesik inanç ve ideolojilerden kurtulmakta filmler bir imkân sunuyor mu?
Sevcan Sönmez bu incelemesiyle, travma temsili hakkindaki kuramsal literatürden de yararlanarak, son dönem Türkiye sinemasinda bu yöndeki çabalari tek tek filmler üzerinden irdeliyor, travmalarla toplumsal olarak yüzlesebilmek için sinemadan ne bekleyebilecegimizi arastiriyor.
Filmlerle hatirlamak, yüzlesmek, anlatmak, yasini tutmak, iyilesmek mümkün mü? Toplumsal travmalarin sinemada konu olarak el alinmasi yeterli mi? Bu tür travmalarin asla bireysel olmadigini akilda tutarak toplum olarak ne yapmaliyiz? Toplum olarak üstümüze geçirilmis deli gömleginden, yerlesik inanç ve ideolojilerden kurtulmakta filmler bir imkân sunuyor mu?
Sevcan Sönmez bu incelemesiyle, travma temsili hakkindaki kuramsal literatürden de yararlanarak, son dönem Türkiye sinemasinda bu yöndeki çabalari tek tek filmler üzerinden irdeliyor, travmalarla toplumsal olarak yüzlesebilmek için sinemadan ne bekleyebilecegimizi arastiriyor.