Ses ve Yaz

Sehrin olusturdugu anafor; bazen deger dügümlerini öylesine gevsetiyor ki her sey kendiliginden müflis ironiye dönüsüyor. “Ben”den baska hiçbir seyi ciddiye almiyor insan. Balkona mahkûm çocuklar, geçkin bekârlar, bir basina birakilmis ihtiyarlar, rezil yoksulluk ve yersiz yurtsuz hain ihtiras, sinsice zevklendiriyor onu. Küçük hesaplardan dolayi huzur vericilerini, huzur verecekleri hayatin kör kuyusuna itmekten çekinmiyor. Zaman zaman sorarim kendime: Acaba, derim, bencilligi insandan baska yesertecek saksi var mi?”