Derler ki bir zamanlar Kalbi kır çiçekleri kadar narin Yüzü ayçiçekleri kadar güzel Bir Yusuf yaşarmış peygamber kelamıyla Gömülmüş kör kuyulara acınmadan Gömülmüş geceler süren ahıyla İşte o günden sonra En güzel kır çiçekleri, Yusuf’a benzer “Hüsn-ü Yusuf” diye anılırmış İşte o günden sonra Yusuf’u gören gece kuşları Her gece sabahlara kadar “Yusufçuk! Yusufçuk!” diye O garip Yusuf’a ağlarmış